Bob Dylan, mesti aula-húmoristi aldarinnar sem leið!

 

Ég gæti skrifað langa og þó nokkuð lærða grein um húmor í texta Bob Dylans, gæti það alveg en geri ekki. Það yrði örugglega leiðinleg grein, ætli það yrði ekki húmorslaus grein sem við hæfi væri að birta neðanmáls í Vikunni. Og það er ekki af því að texta Dylans skorti húmor, hér og þar - en ekki alls staðar - bókstaflega ólga söngtextar hans af kátínu, kímni og ögrandi skopskyni.

Nei, ég tók það ráð að setja saman dæmi um húmor Dylans með því að setja live flutning af nokkrum minna þekktum lögum hans á spilarann hér til hliðar - og með þeim eru nokkur dæmi um dálæti Dylans á aulahúmor: kynningum hans á tónleikum fylgja oft litlar sögur, sannir aulabrandarar. Því miður kann ég ekki á stillingar spilarans, svo vandvirknisleg  uppröðun brandara og laga fór öll úr skorðum, EN ÞAÐ ER ALLT Í LAGI. Lögin og kynningar eru þarna út um allt, merkt með T sýnist mér því ég gaf mér ekki tíma til að vinna þetta vel. Þetta eru gimsteinar sem þið getið týnt upp, sum lögin koma á óvart, hafa ekki verið gefin út opinberlega eins og t.d. Vincent VanGogh (leiðréttið mig snillingar, ef ég fer með rangt mál)

Svo bendi ég ykkur vinir mínir á lagið ''Floater,too much to ask'' sem er einnig á spilaranum, það lag kom út 2001 á Love And Theft og ef þar er ekki sjóðandi gæða húmor - þá má ég hundur heita.